 |
Image courtesy: Lankapura.com
|
මගේ යාළුවෝ ගොඩක් දෙනා (අන්තර්ජාලය ඔස්සේ හඳුනාගත් අයත් ඇතුළුව) දන්නවා මම දැන් ලංකාවේ නෑ කියලා. මුලින්ම ඒ ආගිය කතාවෙන් පටන් ගන්නම්. අවුරුදු දෙකකට විතර ඉස්සර මම විදේශගත වුණා. සාමාන්‍යයෙන් ලංකාවෙන් පිට වෙන ගොඩක් අය ඒ යන ගමනත් එක්කම උයන්න පිහන්නත් ඉගෙනගන්නව. නමුත් මම ඒ දේ කළේ නෑ. ඒකට එක හේතුවක් වුණේ මෙහේට ආපු ගමන් මුල් දවස් වල තිබුණු අධික කාර්යබහුලකම. ඒක නිසා පහසුවට රෙස්ටුරන්ට් වලින් කෑම කන්න පුරුදු වුණා. අනික තමයි, තනියම ඉන්න මට කෑමක් උයාගන්න යන කාලයත් වෙහෙසත් සලකා බැලුවාම රෙස්ටුරන්ට් එකකට ටිකක් වැඩිපුර ගෙවලා කෑම ගැනීම ඇත්තටම ලාබයි. මට ලොකු වාසියකට තිබුණේ "කොත ගහලා" බත් කන පුරුද්දක් නොතිබුණු එක. ඒ නිසා යුරෝපීය ආහාර රටාවට හුරු වෙන එක මට මට ගොඩක් පහසු වුණා.
අවුරුද්දකුත් ගත වුණාට පස්සේ ආවා Covid-19 කියලා එකක්. මේ වසංගතයත් එක්ක මම ගෙදර රැඳෙන කාලය වැඩි වුණා. (ගෙදරටම හිර වුණා) ඒකෙන් ඇතිවෙන මානසික ආතතිය දුරු කරගන්නත්, දැන් උයන්න පිහන්න, අත්හදා බැලීම් ඕන එකකට කාලය තියෙන නිසාත් මම පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ උයන්න ඉගෙන ගන්න තීරණය කළා. මුලින්ම ඉගෙනගන්න ඉව්වේ සරල පැස්ටා එකක්. ඒකෙන් තමා දැනුණේ මේ වැඩේ කරගෙන යන්න පුළුවන් කියල. තවත් මාස ගාණක් යද්දි ලංකාවේ කෑම වලින් මගේ ප්‍රියතම එකක් වෙච්ච පොළොස් මාලුවේ අඩුව මට දැනෙන්න ගත්ත. ඊට පස්සෙ තමයි තීරණය කළේ අඩුමකුඩුමත් ගෙනත් මේක කොහොම හරි උයනව කියල.
ඉතිං උයන්න දන්නෙ නැහැනෙ!
